Կենցաղային տրագեդիա՝մաս առաջին
Մեռանք էս երկրում վատամարդ դառնալով.ով՝որտեղ ասես՝քանդում-փորում է.մի օր տարածք են մեծացնում, մի օր՝փոքրացնում՝վթարային շենքերի հիմքերը խախտելով:Արթնացել եմ տհաճ անակնկալով.շենքը հերթական անգամ դղրդում է, դռդռում է, մի քիչ հետո մեկ էլ տեսնեմ՝բաղնիքային հատվածում առաստաղից կաթոցներ սկսվեցին, ու տհաճությամբ մտածեցի, որ 3-4 տարի առաջվա պատմությունը կրկնվում է, ու կարկուտը ծեծած տեղն է ծեծում:Ու չգիտես,թե ում՝ կամ ինչը պատճառ համարես.ներքեւի ,,քանդուքարափը,,... վերեւի լվացքը՞, թե՞՝ ջրի անպասելի ճնշման բարձրացումը...կամ բոլորը՝միասին:ժողովրդական ասացվածքն ասում է՝,,Արտը խախուտ, մհանեն՝կարկուտ,,. ինչից ասես՝կարող է վթար կամ վթարանպաստ վիճակ առաջանալ, ու չես էլ ուզում, թե նյարդերդ վտանգի ենթարկես, համատիրություն դիմես ու ասես՝,,Եկեք տեսեք թե ինչն ինչից է,,:Այս կարգի եւ էլ ավելի ծանր բողոքներ՝ողջ օրը հեռուստատեսւթյամբ ենք տեսնում:Իսկ շենքն իսկապես դառնում է վթարային.փողոցով ծանր բեռնատար կամ ,,ֆուռ,, անցնելիս հատակն ու լուսամուտի շրջանակները դղրդում են, շքամուտքի աստիճաններն են սկսել քայքայվել՝վաղուց ի վեր:Ինչքան ուզում է տանիքը նորոգեն՝պետական միջոցներով, դա փրկություն չէ:Այս պայմաններում գոնե աղետի գոտու բնակիչների ԽՍՀՄ ավանդները չեն վերադարձնում, որ մարդիկ կոսմետիկ նորոգումներ անեն՝27 տարի կապիտալ չվերանորոգված բնակարաններում:Մի խոսքով՝այս երկրում դիմանալու համար գերամուր նյարդեր են պետք:
ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
