Սկզբունքային մտավորականն ու ստեղծագործող քաղաքացին այս երկրում տեղ չունե՞ն

20 տարվա լրագրող եմ:2011 թվից հանդես եմ գալիս որպես ազատ լրագրող-բլոգեր, հիմնելով նախ ՝AZAT ANKAKH, իսկ 2013թվին ՝,,Լրագրողական նոթեր,, բլոգները :Վերջին 18 տարիներին իմ ընտանիքը պարբերաբար հալածանքների է ենթարկվել Վանաձորի իշխանությունների կողմից, որի մասին քանիցս ահազանգել եմ ՝ոչ միայն իրավապաշտպան կառույցներին / ինչի առթիվ կա տեղեկանք ՝Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի  Վանաձորի գրասենյակի կողմից /, այլեւ ՝2002 թվին ԱՄՆ ՄԶԳ ինստիտուցիոնալ վերլուծությունների եւ ծրագրերի խորհրդական Ջ.Թոմսոնի մասնակցությամբ 2002 թվին Վանաձորում  ,,Համաշխարհային ուսուցում,,կազմակերպության կողմից ԶԼՄ-ների հանդիպմանը, որ լուսաբանվեց 23.04.2002թվի ,,Առավոտում,, ՝  ,,Հանուն ազատ մամուլի եւ ժողովրդավարության,, հոդվածում: Իմ ելույթն այն ժամանակ ձայնագրվեց ԱՄՆ-ից ժամանած փորձագետի կողմից, սակայն դրա հետագա ճակատագիրն առ այսօր հայտնի չէ. հավանաբար, օգտագործվել է որպես հումք ՝ հետազոտությունների նպատակով:Դա իմ առաջին միջազգային բողոքն էր ՝ իմ լրագրողական գործունեությանը խոչընդոտող հանգամանքների մասին:Անցել է շուրջ 12 տարի, եւ այս ընթացքում էլ շարունակել եմ զբաղվել լրագրությամբ ՝ վերհանելով մարդու իրավունքների խախտումներ ՝ զանազան ոլորտներում, անդրադարձել սոցիալ-իրավական, դատական թեմաների թե տեղական մասշտաբով, թե հանրապետական, վճարովի կամ  հասարակական հիմունքներով:Հանդես եմ եկել թե հանրապետական թերթերում, թե դրամաշնորհային տեղեկագրերում  ու հանդեսներում: Կա տեղեկանք, որ 2002-2005թվերին քաղաքացիական նախաձեռնության կարգով, հասարակական հիմունքներով  թղթակցել եմ ՀՔԱ Վանաձորի գրասենյակի երբեմնի ,,Քաղաքացիական նախաձեռնություն,, երկշաբաթաթերթին:Եթե ներկայացնեմ ոչ միայն վերջին 15 տարիներին իմ լրագրողական գործունեությանն ուղղված / որին անդրադարձել եմ սույն բլոգի 2012թվի հունվարի ,,Ինչպես ես դարձա լրագրող եւ դրա հետեւանքները,, հոդվածում /, իսկ վերջին 18 տարիներին, ինչպես նաեւ ՝խորհրդային տարիներին հորս ՝ վանաձորցի ճանաչված շախմատիստ, նախկին քիմմանրաթելագործ Գեորգի / Ժորա /Հովսեփյանի աշխատանքային գործունեության դեմ ուղղված հալածանքների մասին ՝ բոլոր ժամանակների ,,ցեցերի,,  կամ ,,գայլերի,, կողմից, ապա ,թերեւս, մի քանի հատորյակի անհրաժեշտություն կլինի:Ամեն դեպքում ՝մեր ընտանիքի հալածման վերաբերյալ պատմական անհերքելի ապացույցները պահպանվում են  սովետական ու անկախության շրջանի մամուլի արխիվներում, ինչպես նաեւ ՝  մեր ընտանեկան արխիվներում:Հայրս ՝երջանկահիշատակ Գ.  Հովսեփյանը, 60-ականների սկզբին եղել է Քոլագերանի նավթի բազայի տնօրեն, սակայն տեղական մասշտաբի ,,գայլերի,, կողմից հալածվել է այն բանից հետո, երբ պարզել է, որ բազայի պահեստապետն ու հաշվապահը գաղտնի կերպով յուրացումներ են կատարում, եւ այդ մասին ահազանգել է  ,,վերեւներին,,  որտեղ էլ , պարզվում է, եղել են այդ պահեստապետին  ու հաշվապահին հովանավորողներ / այսինքն հորիցս գաղտնի նրա թիկունքում գործել են եւ, թերեւս, խրախուսվել ինչ-որ ուժերի կողմից, որոնց օգնությամբ էլ ողջ կեղծիքը շուռ են տվել հորս վրա, կեղծ տվյալներով դատական գործ  հարուցել եւ անգամ մի կեղտոտ ֆելիետոն ,,թխել,, տեղական թերթում /: Սակայն հայրս, բարեբախտաբար, հասել է ճշմարտության ՝,,Կոմունիստ,, թերթի այն ժամանակվա թղթակից  /հետագայում կուլտուրայի մինիստր  դարձած/  երջանկահիշատակ  Գուրգեն Առաքելյանի հոդվածի եւ Կենտկոմի միջամտության արդյունքում. մեղավորները պատիժներ են ստացել, իսկ հայրս 1 տարի շարունակ անգործ մնալուց հետո  Կենտկոմի միջամտությամբ ավելի պատասխանատու աշխատանք է ստացել Կիրովականի Քիմմանրաթելերի գործարանում ՝ որպես կադրերի գծով ավագ տեսուչ, տարիներ անց էլ ՝ կադրերի բաժնի պետ : Նրա դեմ պատվերով ֆելիետոն ,,թխած,, լրագրողն  էլ, որպես տույժ ազատվել է  ,,Կայծ,, թերթի աշխատանքից / հետագայում փոխադրվել շրջանային թերթ /,  իսկ ,,Կայծ,,թերթի գլխավոր խմբագիրը  համապատասխան գնահատականով  ազատվել է աշխատանքից,  դրանից հետո նոր գլխավոր խմբագիր է նշանակվել  թերթում, որն էլ դատապարտել է նախկինի աշխատաոճը  եւ անհիմն համարել ֆելիետոնի փաստերն ու աղավաղված:Դրանից հետո հայրս դարձել է այդ թերթի երջանկահիշատակ խմբագիր, նույնպես ճանաչված շախմատիստ Արծրուն Սարգսյանի ոչ միայն շախմատային ընկերը, այլեւ ՝ նրա խմբագրած թերթի ՝հասարակական հիմունքներով մշտական թղթակիցն ու նվիրված ընթերցողը՝մի քանի տասնամյակ: Ինչեւէ: Շուրջ 25 տարի հայրս ՝Գ.Հովսեփյանն, ի վերջո, հանգիստ աշխատել է գործարանում ՝մինչեւ 1988թվի երկրաշարժին նախորդող մեկ տարին,խրախուսանքի է արժանացել  ու պատվոգրեր  , աշխատանքային մեդալ ստացել դիրեկցիայի ու արհկոմի կողմից , աշխատանքին զուհագեռ էլ շարունակել է շախմատային բուռն գործունեությունը :Սակայն 1988թվին նախորդող տարում գործարանում նոր տնօրեն է նշանակվել ՝մեկ այլ կոլեկտիվից եկած, որն սկսել է հորս ,,նեղել,, ու պահանջել, որ  իր համար արդեն հարազատ դարձած աշխատանքը թողնի, ու տեղափոխվի  նույն գործարանի քաղպաշտպանության բաժին ՝ 1 հոգիանոց աշխատակազմով. այսինքն ՝ ,,պարապ-թոշակառուի,, գործ կատարի ՝ ուժերի ծաղկուն շրջանում: Դե բնականաբար հայրս հրաժարվել է, ու ստիպված եղել բողոքել տնօրենի կամայականության մասին ՝,,վերեւներին,, չպատկերացնելով, թե ինչպիսի ,,փորձված ու հին գայլի,,հետ գործ ունի: Եվ ահա, օգտվելով1988թվի երկրաշարժի խառնակ ժամանակներից ու հորս ժամանակավոր բացակայությունից, գործարանի տնօրենը  /ցավոք,չեմ կարող ասել ,,երջանկահիշատակ,,/ ,,նալյոտ,, է կազմակերպում նրա աշխատասենյակի վրա, դուռը ջարդել տալիս, ինչ-որ փաստաթղթեր  ու անձնական գործեր են հանում ու դրա հիման վրա քրեական գործ ,,թխում,, ՝ ,,պաշտոնական լիազորությունների չարաշահման,, մեղադրանքով:Մի քանի ամիս անգործ մնալուց, մեկ ամիս էլ կալանքի տակ գտնվելուց հետո ՝ հայրս այդ փորձությունից էլ է դուրս գալիս ՝հմուտ փաստաբանի շնորհիվ, ու  Գուգարքի դատարանը արդարացման վճիռ է կայացնում:1990 թվին,մինչեւ նախկին աշխատանքի առնչությամբ մեկուսարանում հայտնվելը /ուր տարվել էր բռնությամբ ՝  Վանաձորի ,,Դիմաց,, թաղամասի ՝թիվ 3 ԲՇՏ-ի պետի իր աշխատավայրից /,հայրս մի քանի ամիս կրկին անգործ էր, մինչեւ, ի վերջո, նորանկախ պետության ղեկավարները նրան աշխատանքային նոր ճակատ հանձնեցին ՝թիվ 10 ԲՇՏ-ի պետ ՝նորակառույց ,,Տարոն,, թաղամասում, որտեղ պաշտոնավարեց մինչեւ 1997թիվը, երբ ձեւավորվեցին ՏԻՄ մարմիններ,  քաղխորհրդի նախագահը  դարձավ Լոռու մարզպետ, քաղաքապետի պաշտոնում էլ մինչեւ 1996 թվի ՏԻՄ ընտրությունների անցկացումը նշանակվեց ՀՀՇանդամ Անդրանիկ Հարությունյանը, որ   կառավարեց մինչեւ 1999թիվը: Թե  նրա  թիմից ում չէր դուր եկել հորս աշխատանքը, դժվար է ասել, սակայն պարզ է մի բան, որ Ա.Հարությունյանն ինչ-ինչ ուժերի ճնշման տակ, հիմնարկի ,,վերակազմավորման,, պատճառաբանությամբ աշխատանքից ազատեց հորս / ես այն ժամանակ արդեն լրագրությամբ էի զբաղվում ՝մանկավարժական ինստիտուտի գրադարանի  մատենագետի  աշխատանքին զուգահեռ, եւ հորս նկատմամբ սկսված հալածանքները տեղափոխվեցին իմ ուղղությամբ, քանի որ ինստիտուտի ռեկտորը համայնքի ավագանու անդամ էր /: Ամենայն հավանականությամբ, հորս աշխատանքից ազատելու բուն պատճառն այն էր, որ նա պարբերաբար ահազանգում էր թե տեղական ղեկավարներին, թե ,,վերեւներին,, որ Տարոն թաղամասում շինարարական աշխատանքների ընթացքում յուրացումներ են եղել, շենքերը աղաղակող թերություններով են հանձնվել, սակայն այդ թեմայով նախընտրեցին զբաղվել Լոռու մարզային նոր իշխանությունները, մարզային դատախազությունը ՝1998-1999թվերին: 1998 թվին հայրս դատարանով վերականգնվեց աշխատանքում, սակայն  նախկին քաղաքապետ  Ա.Հարությունյանը հրաժարվեց կատարել դատարանի ՝ ուժի մեջ մտած վճիռը եւ հորս աշխատանքից 2-րդ հրամանով ազատեց՝ թոշակի ,,իրավունք ձեռք բերելու,, զավեշտալի ձեւակերպմամբ. մարդն ուժերի ծաղկուն հասակում է , բայց նրան հայտնում են, որ ,,Դուք ձեռք եք բերել կենսաթոշակի իրավունք,, եւ դրա համար ազատում են աշխատանքից:Այդ ընթացքում Հարությունյանի դիրքերն աստիճանաբար թուլանում էին նրա աշխատաոճից դժգոհողների թվաքանակի մեծացման, ինչպես նաեւ ՝պատմական իրավիճակի փոփոխության պատճառով. թեպետ ՝ՀՀ նախկին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի թիմն առանձնապես ոգեւորված չէր Ա.Հարությունյանի աշխատանքով. ասվածի ապացույց է այն, որ 1996 թվին  Վանաձոր էր ժամանել Վ.Բաղդասարյանի աջակից Թելման Տեր-Պետրոսյանը, եւ տեղական հեռուստատեսությամբ բավականին խիստ խոսքեր ուղղեց այն ժամանակվա մարզպետ Հ.Մատինյանին ՝Անդրանիկ Հարությունյանին պաշտպանելու համար:Հատկանշական է, որ նախագահական աջակցություն ունենալու պայմաններում Վ.Բաղդասարյանը 1996թ.ընտրություններում պարտվեց, արդյունք չտվեց նաեւ դատական ճանապարհով բողոքարկելը / ինչը խոսում է այն մասին, որ դատարաններն ավելի անկախ են եղել այն ժամանակ /:Հայրս մասնակի էլ այդ ընտրախաղերի զոհը դարձավ. ի պաշտոնե նա պարտավորված էր պաշտպանել Ա.Հարությունյանին, բայց ,,չար ուժերը,, ընտրություններում հաղթած Հարությունյանի ականջին ,,շշնջացել,, էին, թե հայրս ,,թաքուն,,   Վ.Բաղդասարյանին է աջակցում, քանի որ նրա դուստրը ՝ այսինք ես ՝,,միամիտ-միամիտ,,  մասնակցել էի Վ.Բաղդասարյանի  քարոզարշավին ՝ մանկավարժականում  եւ Բաղդասարյանին աջակցող գեղարվեստական իրերի կոմբինատում, ուր քարոզարշավի էին ,,քշվել,, ինստիտուտի աշխատողները /այն ժամանակ Բաղդասարյանն էլ էր այդ ինստիտուտում աշխատում. ու, ոչ միայն ինստիտուտը, այլեւ ՝ողջ քաղաքը տրոհվել էր Հարությունյանականների ու Բաղդասարյանականների, թեկնածուների կողմնակիցներն իրար հետ կռվում էին, իրար անպատվում , իրար ,,տակ փորում,, թեկնածուների համար, ու այդ պայքարը շատերի համար ճակատագրական եղավ. այնպես, ինչպես մեր ընտանիքի համար / :1999թվին Վանաձորի նոր քաղաքապետ Սամվել Դարբինյանը ՝,,վերեւների,, միջամտությամբ հորս աշխատանք տվեց ամենաանհույս վիճակում գտնվող, աշխատավարձերի պարտքերի մեջ թաղված ,,Առափնյա,, թաղամասային հիմնարկությունում, որ, իբր, պետք է  հայրս, որպես փորձառու աշխատող ՝ ,,ոտքի կանգնեցներ,,. բայց ինչպե՞ս ոտքի կանգնեցներ, եթե քաղաքապետի այն ժամանակվա ,,արբանյակներից,, մեկի  ազգականը հորս ,,ոտքի տակը քանդում էր,,՝ նրա հիմնարկի ցուցակները  բնակիչներից  ,,մաքրելով,, /ավելի ճիշտ ՝բնակիչ ,,փախցնելով,, / ու այդ տարածքի բնակիչներին համոզելով տանում ապօրինի ճանապարհով, թղթի վրա ձեւավորվող համատիրություն, որի արդյունքում  ,,Առափնյա,, հիմնարկը քայքայում էր գնում, քանի որ վարձ մուծողները, բնականաբար, պակասում էին  այն պատճառով, որ թաղամասային հիմնարկությանը մուծելու փոխարեն համատիրությանն էին մուծում  ՝քաղաքապետարանի կոմունալ բաժնի պետի ,,դաբրոյով,, որ  շահագրգիռ էր իր ազգականի համար ստեղծվելիք համատիրության կայացման հարցում:  Ու, 1 տարի  անց, հորս վստահված հիմնարկը վերջնականապես լուծարվեց քաղաքապետի հրամանով. քաղաքապետը նրան աշխատանքից ազատեց ՝հիմնարկի լուծարման պատճառաբանությամբ:Աշխատանքից ազատելու բուն պատճառը, սակայն, այն էր, որ տեղական իշխանություններին դուր չէին գալիս իմ հրապարակումները հանրապետական անկախ մամուլում, եւ անգամ հորս հասկացրել էին, որ ես դադարեցնեմ  ,,վատ-վատ բաներ գրել,,. այսինքն ՝ չանդրադառնամ իրավա-սոցիալական հիմնախնդիրների, չանդրադառնամ, դիցուք, քաղաքի աղբահանության անմխիթար վիճակին / որ այն ժամանակ կարելի է ասել ՝ ահավորից էլ ահավոր էր. հիմա է, որ փոքր-ինչ կարգավորվել է այդ ոլորտը ՝կոմունալ բաժնի նախկին պետին փոխելուց հետո /:Եթե մինչեւ 2001 թիվը հայրս ստիպված էր նախկին քաղաքապետի ՝Ա. Հարությունյանի կողմից չվճարված աշխատավարձերի պատճառով դատարանի ,,դռները մաշել,, / այն պարտքերի, որոնց մի մասն ստիպված եղան փոխհատուցել քաղաքային հաջորդ իշխանությունները/, ապա 2001-2004 թվերին էլ հաջորդ, այսինքն ՝ ներկա քաղաքապետի կողմից իրեն ու հիմնարկի այլ աշխատողներին չվճարված աշխատավարձերի պահանջով էր ստիպված տարբեր ատյանների դատական ճանապարհով անցնել: Աշխատանքից ազատվածներից մի քանիսի ,,խաթրն,, առան տեղական իշխանությունները, համոզեցին բողոքները ետ վերցնել կամ ՝ ,,նյութական օգնության դիմում գրել,, ՝ սեփական աշխատավարձն օրինական ստանալու փոխարեն, ու հայրս այդ պայքարում մնաց մենակ:Իսկ երբ 2004 թվին պահանջեց քրեական գործ հարուցել աշխատավարձերի վճարումից   զանազան պատճառաբանություններով խուսափող քաղաքապետի դեմ, հորս նկատմամբ մի այլ կարգի հետապնդում սկսվեց. տեղական իշխանությունները նրա իրավական պայքարը փորձեցին տեղափոխել քաղաքական դաշտ, քանի որ հայրս այդ ժամանակ ընդդիմության հանրահավաքներին էր մասնակցում. ,,Ազգային միաբանության,, այնուհետ ՝,,Արդարություն,, դաշինքի վստահված անձն էր լինում տեղամասերում, ու մի օր, 2004 թվի ապրիլի 8-ին մեկ էլ հանկարծ ՝,,քրեականի պետը,, 71 տարեկան հորս հեռախոսով ,,հրավիրում,, է զրույցի /այդ առթիվ այդ օրերին հոդված լույս տեսավ ,,Առավոտ,,օրաթերթում, իսկ հետո ՝,,Քաղաքացիական նախաձեռնություն,, թերթում.,,Վրեժխնդիր քաղաքապետը,, / :Դա այն ժամանակաշրջանն էր, երբ իրենց իրավունքների համար պայքարող քաղաքացիների ցանկացած բողոքի ձեւ կարող էր դիտվել որպես ընդդիմադիր պահվածք, երբ անգամ իրավապաշտպան կառույցի տեղական ղեկավար էր կալանքի ենթարկվում ՝ ,,չարտոնված հանրահավաք,,կազմակերպելու մեղադրանքով, եւ, Աստված մի արասցե,  որ այդ մռայլ ռեակցիայի տարիները ետ գան, որ հազիվ թե նախընտրելի լինի ներկայիս ,,գաղջ մթնոլորտից,,: Եվ այսպես, վերջին 15 տարում փոխնիփոխ կամ միաժամանակ ՝մեկ հորս են հալածել ՝աշխատանքային իրավունքները ոտնահարելով, մեկ՝ իմ լրագրողական գործունեությանն են խոչընդոտել /ինչին անդրադարձել եմ   սույն բլոգի 2012թվի հունվարի ,,Ինչպես ես դարձա լրագրող եւ դրա հետեւանքները,,հոդվածում /:Ընտանիքի նկատմամբ կիրառվող մշտական հալածանքների, սոցիալական ճնշումների / որի առթիվ քանիցս հանդես եմ եկել ՝սույն բլոգում /,բարոյահոգեբանական տեռորի, վախի ու անհանգստության մթնոլորտի, զավակների հետ կապված երազանքները իրականացած չտեսնելու արդյունքում ՝2008 թվի հունվարի սկզբին կաթվածի դուռը հասավ  ու 2009թվի հկտեմբերին, 76տարեկան հասակում մահկանացուն կնքեց մայրս ՝Մեծ Եղեռնը վերապրած, 1915 թվերի ջարդերից մազապուրծ եղած, 70 տարի շարունակ Ձորահեկում աշխատած վաստակավոր էներգետիկ, երջանկահիշատակ Գարեգին Հարությունյանի դուստրը ՝ Վարսիկ Հարությունյանը, 2013 թվի  դեկտեմբերին էլ գրեթե նույն ճակատագրին արժանացավ 80-ամյա հայրս, որ կյանքի վերջին տարիներին արդեն դանդաղ ,,մարում,, էր երկարամաշ հիվանդությունից: Ու, չնայած  բազում աշխատանքային գովասանագրերին, դրական բնութագրերին, շախմատային մրցանակներին ու գավաթներին, իր աշխատանքային ու շախմատային գործունեությանը նվիրված բազում հրապարակումներին  ՝հանրապետական ու տեղական մամուլում, անգամ մի սովորական ցավակցության չարժանացավ տեղական մամուլում  ՝ առնվազն շախմատային կազմակերպության կողմից.այն մամուլում, որի մշտական ու անդավաճան թղթակիցն էր եղել տասնյակ տարիներ ՝ հասարակական կարգով:Ու այդ բացը լրացնելու պատճառով է, որ այս տարի ,,Լրագրողական նոթեր,, բլոգում / www.lragrakan.blogspot.com /խորագիր բացեցի ՝,,Գեորգի /Ժորա / Հովսեփյանի շախմատային կյանքից,, եւ ,,Գեորգի Հովսեփյանի գրական աշխարհը,,:Աշխատանքայինգործունեությանը նվիրված մի հոդված էլ դեռ նրա կենդանության օրոք գրեցի ՝2013թվի  հունիսի 15-ին ՝ծննդյան օրը / ,,Գեորգի Հովսեփյանը 80 տարեկան է,, www.azatankakh.blogspot.com/ :Այժմ վտանգի տակ է Հովսեփյանների ընտանիքի վերջին մոհիկանների ֆիզիկական գոյությունը, որոնց նկատմամբ էլ տեղական իշխանությունները փորձում են ,,նորացնել,,պայքարը ՝ այդ գործին լծելով ...հարեւանական պոտենցիալը ՝օգտվելով սոցիալ-կենցաղային խնդիրների պարբերական առկայությունից ՝ վթարային շենքերում: Այլ ելք չունեմ, քան ՝ քաղաքական ապաստան խնդրել որեւէ երկրում, քանի որ այս երկրում ստեղծագործող մարդը /առավել եւս ՝ ազատ լրագրող-վերլուծաբանը, հրապարակախոսը /, առանց կյանքն ու առողջությունը վտանգելու չի կարող ստեղծագործել, եւ պարտադիր չէ, որ ժամանակակից ,,այլախոհներին,, ՝ ի դեմս  սկզբունքային մտավորականության, ֆիզիկական բռնության ենթարկեն, նրանց դեմ ,,կարելի,, է պայքարել նաեւ աշխատանքից ու եկամտի վերջին աղբյուրից զրկելով, բարոյահոգեբանական տեռորի ենթարկելով ու շուրջն անվստահության մթնոլորտ ստեղծելով ՝ 37 թվի գործելակերպով:Ճիշտ է, հարազատ երկիրը լքելը շատ ծանր է, սակայն եթե հարցը վերաբերվում է մարդու կյանքին ու տարրական գոյությանը, ապա այլ ելք չկա; Մինչեւ ե՞րբ պետք  է իսկական հալածյալները տառապեն սեփական երկրում / իբր թե ,,ժողովրդավրության ուղին բռնած,, /,  իսկ կեղծ հալածյալները կեղծ փաստաթղթերով, անգամ ադրբեջանցու եւ թուրքի անձնագրերով փախստականի կարգավիճակ ձեռք բերեն կամ քաղաքական ապաստան գտնեն այլ երկրներում: Այժմ չգիտեմ, թե որ երկրի դեսպանատուն կդիմեմ կամ ինչ կարգով, որպես հարցի վերջնական լուծման ,,լավագույն,, ելք, սակայն ստիպված եմ դիմել ՀՀ իշխանություններին.բարի եղեք վերադարձնել մեր ըտանիքի ԽՍՀՄ ավանդները՝ 40 տարվա խնայողությունները /որ այդպես էլ չհասցրին ստանալ ծնողներս /, որպես ճանապարհածախս: Իսկ ես կաշխատեմ   մեր ընտանիքի կրած տառապանքների համար  հեռանալիս չանիծել այն երկիրը, որտեղ գտնվում են թե իմ տարաբախտ ծնողների, թե մյուս  հարազատներիս աճյունները:Հակված եմ կարծելու,թե  մեր ընտանիքի նկատմամբ հալածանքների շրջանակում էր նաեւ մորապապիս  ՝Գ.Հարությունյանին  Եղեռնը վերապրածի համար հասանելիք կենսաթոշակային արտոնություններից տարիներ շարունակ զրկելը,  որ վերականգնվեց միայն մամուլի միջամտության ու բողոքների արդյունքում / Այդ առթիվ կա հոդվածաշար, որոնցից մեկը ՝,,Հարգենք եղեռնը վերապրածներին եւ ոչ թե հալածենք,, /: 2002թվին մահկանացուն  կնքած, 70 տարի շարունակ ՀԷԿ-ումաշխատած պապս  էլ անգամ տեղական թերթում չարժանացավ մահախոսականի, թեպետ ՝ նրա մասին քանիցս հոդվածներ են լույս տեսել ,,Գիտություն,,  ,Գուգարք,,   ,,Տեսադաշտ,, թերթերում, կա նաեւ հոդած ՝սույն բլոգում ՝2012թվի ապրիլին.,,Խոսք հիշատակի,,:  Շուկայական հարաբերություններ են, իսկ մահազզդները ոչ միայն պատկառելի փող են, այլեւ ՝քաղաքականացված են. ցավոք:.....Մշտապես ստեղծագործող մարդը չի կարող չզբաղվել իր սիրած գործով:Ունեմ բազմաթիվ անտիպ նյութեր, հուշագրություններ, զվարճապատումներ, մանրապատումներ, վերլուծություններ, մի խոսքով ՝ հիշողությունների մի ամբողջ շտեմարան, որ պարբերաբար հարստացվում է նոր թեմաներով ու գաղափարներով, բայց ի վիճակի չեմ ծրագրերիս մի մասն իրականացնել ոչ միայն ֆինանսական ոչ բավարար միջոցների պատճառվ, այլե, որ ինձ պարբերաբար փորձում են ներքաշել նորանոր ինտրիգների՝ սոցիալ-կենցաղային խնդիրների համատեքստում, որպեսզի  ես առավելապես ոչ թե ստեղծագործական-լրագրողական գործունեությամբ զբաղվեմ, այլ ՝ ժամանակս առավելապես ծախսեմ այդ ինտրիգների ու դրանից բխող տհաճ հետեւանքների  վերացման վրա, այդ ընթացքում դանդաղ կորցնեմ առղջությունս ու կյանքիս մնացած տարիները, որի պատկառելի մասն արդեն ,,կերել,,են: Ի վերջո մինչեւ ե՞րբ կարելի է տառապել տեղական ,,ցեցերի,, ու ,,գայլերի,,ձեռքին,որոնց դեմ պայքարում, փաստորեն, մնացել ենք բացարձակապես մեն-մենակ / չհաշված ՝համացանցային ,,ինտերնացիոնալ,, համերաշխությունը / ՝թիկունքում ունենալով միայն տարիների հեռավորությունից անգամ աղմկող հիշողությունների ,,հոծ բանակը,, իսկ տեղական ,,գայլերի,, դեմ պայքարում որպես միակ ,,զենք,,՝ գրիչը:                                                 ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ