пятница, 26 июня 2020 г.

Բաց նամակ ՎՊՄԻ ռեկտոր Ռուստամ Սահակյանին

                                         ՀԱՐԳԵԼԻ ՌՈՒՍՏԱՄ ՍԱՀԱԿՅԱՆ


1994-98թվերին աշխատել եմ Վանաձորի մանկավարժական ինստիտուտի գրադարանում՝որպես մատենագետ։Զուգահեռ՝թղթակցել եմ վանաձորյան եւ հանրապետական թերթերին, ու այդ ընթացքում բարեխղճորեն լուսաբանել նաեւ բուհի առօրյան, կյանքը, գիտա-մանկավարժական ու մշակութային միջոցառումները ,,Գիտություն", ,,Առավոտ", ,,Տեսադաշտ,, թերթերում։1998թ․աշխատանքից ազատվել եմ սեփական դիմումի համաձայն, որպեսզի հիմնական աշխատանք դարձնեմ լրագրությունը/մանավանդ, որ բուհի եւ գրադարանի այդ տարիների ղեկավարության հետ տարաձայնություններ էին սկսվել, գրադարանում բարոյահոգեբանական անառողջ մթնոլորտ էր, եւ ես հրաժարվեցի այդ պայմաններում աշխատել՝նախընտրելով սեփական դիմումով դուրս գալ, մանավանդ,որ գրադարանի այն ժամանակվա վարիչն անընդհատ պնդում էր,որ ազատման դիմում գրեմ/թեպետ՝որոշ ժամանակ անց նախկին ռեկտորի կողմից նույն բուհում այլ աշխատանքի հրավեր եղավ, բայց՝այն մերժեցի, ցանկանալով պահպանել իմ լրագրողական անկախությունը՝ժողովրդավարությունից կիլոմետրերով հեռու ղեկավարության հետ չցանկանալով այլեւս առնչվել/։

1998-2010թվերին հայաստանյան տարբեր թերթերի թղթակցելուց հետո/4․5 տարին՝հիմնական լրագրողի հաստիքով՝,,Առավոտ,, թերթում/, 2011թվին ստիպված եղա այլեւս հանդես գալ որպես համացանցային ազատ լրագրող՝քաղաքացիական հիմունքներով, առանց վարձատրության, առանց պետական կամ դրամաշնորհային աջակցության, քանի որ համոզվեցի, որ հայաստանյան մամուլն անազատ է,եվ այնտեղ հնարավոր չէ լրագրողական անկախ գործունեություն ծավալել։Այժմ, երբ բուհում իրավիճակ է փոխվել/իսկ նախկին իրավիճակին՝ոչ միայն իմ աշխատած տարիների, այլեւ՝դրանից հետո, 2010-2018թվերին անդրադարձել եմ ոչ միայն ես, այլեւ՝ այլ լրագրողներ եւս/։Ըստ այդմ, կցանկանայի վերադառնալ իմ նախկին աշխատանքին ՝գրադարանում կամ համանման այլ աշխատանքի․հնարավոր եմ համարում նաեւ բուհի լրատվական բնագավառում։Հուսով եմ,կադրերի ընտրության,, վերադասավորման, նոր կադրային քաղաքականության արդյունքում հաշվի կառնվի նաեւ իմ դիմումը, եւ ինձ հնարավորություն կտրվի վերադառնալ այն կոլեկտիվը,որտեղից սկսվել է իմ ուսանողական եւ աշխատանքային գործունեությունը;

Լրացուցիչ տեղեկացնեմ, որ 1978-79թվերին, մինչեւ բուհի լեզվագրական ֆակուլտետի ստացիոնար բաժին ընդունվելն աշխատել եմ բուհի ուսումնական մասում՝որպես դիսպետչեր,ռեկտորի պաշտոնակատարի քարտուղար, կուսբյուրոյի քարտուղար/դիսպետչերի հաստիքով/։1983թվերին ավարտել եմ նույն բուհի լեզվագրական ֆակուլտետը/ռեկտոր՝Ս․Մերգելյան/։1983-89թվերին, բուհն ավարտելուց հետո աշխատել եմ Կիրովականի քիմմանրաթելերի գործարանում՝գրասենյակային տարբեր աշխատանքների։1989թվին ՀԼԿԵՄ ուղեգրով գործուղվել եմ Բելառուսի ,,Զուբրյոնոկ,, միջազգային ճամբարում բացված ժամանակավոր հայկական դպրոց՝դասավանդելով աղետի գոտուց էվակուացված երեխաներին/պատմություն, հասարակագիտություն, հայոց լեզու/, ստանալով համապատասխան բնութագիր՝դպրոցի տնօրինության կողմից։1989-93թվերին աշխատել եմ Կիրովականի ժողդատարանում՝որպես գրասենյակի գործավար;1995թվից ի վեր՝լրագրողական գործունեությամբ եմ զբաղվում, միաժամանակ ավարտել եմ Հայկական սահմանադրական իրավապաշտպան կենտրոնի կազմակերպած մարդու իրավունքների դասընթացը/ստանալով համապատասխան վկայագիր/։Ունեմ շնորհակալագիր՝Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի կողմից, արժանացել եմ լրագրողական մրցանակի՝2004թվին, ,,Լրագրողներն ընդդեմ կոռուպցիայի,, մրցույթի շրջանակներում ներկայացրած 3 հետաքննական հոդվածների համար։2002թվին մասնակցել եմ եւ դասախոսությամբ հանդես եկել USAD-ի կողմից կազմակերպված սեմինարին՝դատաիրավական լրագրության թեմաներով։2005թվին եղել եմ ,,Հակաստվեր,, իրավական-հասարակական կազմակերպության ներկայացուցիչը՝Վանաձորում, թղթակցելով վերջինիս հանդեսներին։Ստեղծել եմ 3 բլոգ՝Azat Ankakh,Լրագրողական նոթեր, Պատմաքաղաքական բլոգ, ինչես նաեւ ֆեյսբուքյան մի քանի խմբեր՝իրավապաշտպան, գրական եւ այլ ուղղվածությամբ, հասարակական կարգով մի քանի խմբերի ադմին եւ մոդերատոր եմ։Կենսաթոշակաիյն տարիքից հեռու եմ/1960թ․ծնված/։Բայց չեմ կարծում, թե գրական-ստեղծագործական բուռն գործունեությամբ զբաղվող մարդու համար տարիքը կարող է նշանակություն ունենալ։

Հարգանքներով՝

Գայանե Հովսեփյան

понедельник, 1 июня 2020 г.

Դժգոհությունների ալիք Վանաձորում

Այսօր, սույն թվի հունիսի 1-ին, ժամը 11-12-ի սահմաններում Վանաձորի Տերյան փողոցի վրա գտնվող Կարմիր Խաչի գրասենյակի առաջ մի խումբ տարեց կանայք էին հավաքված, որոնք բուռն վիճաբանության մեջ էին մտել գրասենյակի կամավորների հետ/որոնցից մեկը, ըստ կրծքին փակցրած վկայականի՝Աշոտ Հովհաննիսյան/։Կանանց դժգոհության առիթն առաջին հերթին գրասենյակի դռան փակ լինելն էր՝ներսից․2 կամավորները մուտքի մոտ կանգնած՝թույլ չէին տալիս ներս մտնել/չնայած կանայք դիմակներ էին կրում․որքան հասկացա՝ձեռնոց էլ էին պահանջում գրասենյակ մտնել թույլ տալու համար/, ու կանանցից մեկը զայրացած ասաց․,,Ոնց որ բանտի դուռ լինի, ես հիմա կգնամ նախարարին կզանգեմ,,։

,,Ներս գնաք՝որ ինչ, դուռը ձեզ համար չի բաց, աշխատողների համար է, եթե օգնության ցուցակներում ձեր անունները կան, ուրեմն կստանաք, գնացեք տանը նստեք՝սպասեք,,։Ինչքան՞ սպասենք, ուրեմն հարեվանս ամեն ինչով ապահովված, Ամերիկայից բոլ-բոլ փողեր ու օգնություններ է ստանում հարազատներից,Ամերիկան թալանած տանում է,  նրան Կարմիր Խաչն օգնություն է տալիս, իսկ ես, որ ոչ մի տեղից օգնություն  չունեմ, ինձ չի հասնու՞մ,,-զայրացած վկայակոչում էր 72 տարեկան/իր հավաստմամբ/ մի կին։Երբ կամավորը ճշտեց կնոջ տարիքը, ու ասեց, որ Կարմիր Խաչն օգնություններ է հատկացնում միայնակ, անժառանգ, անկողնուն գամված թոշակառուներին, ես էլ հիշեցրի, որ այդ չափանիշներով մի կին,  83 տարեկան է, բնակվում էր տնակում, բայց ոչ Կարիտասից ետկարանտինային օգնություն ստացավ, ոչ Կարմիր Խաչից/ու օրերս էլ մահացավ՝տնակում/, կամավորն անտարբեր ասաց․,,է ինչ անեմ, գնացեք Կարիտասին բողոքեք, որ ինչի չի օգնություն տալիս/։Չհամոզեց նաեւ այն հակափաստարկս, որ ,,Կարիտասը,, կարանտինի օրերին տնային այցեր չի կատարել՝չթույլատրվելու պատճառով։Կամավորական Ա․Հովհաննիսյանն իմ հետ զրույցում պատճառաբանում էր, թե ցուցակները Երեվանից են ուղարկվում, Երեվանն է գործի պատասխանատուն/դա էլ հո նպաստների համակարգ չի, որ Երեվանը հաստատի, ում է նպաստ հասնում, ում չի հասնում-Գ․Հ․/,սակայն դա համոզիչ չէ , քանի որ Երեվանում նստած սոցապի աշխատողը չի կարող իմանալ, թե Վանաձորում ովքեր են իրական կարիքավորները, եւ ուրեմն գործի պատասխանատուն Վանաձորի սոցիալական մարմիններն են/կամ քաղաքապետարանի, կամ մարզպետարանի/։Ի դեպ, Հովհաննիսյանը չբացառեց, որ տեղական մարմինների աշխատողները հնարավոր է՝խտրականություն ցուցաբերած էլ լինեն ցուցակներ կազմելիս։Դժգոհողներից մի կին էլ վկայակոչեց, որ Նիկոլ Փաշինյանն ասել է, թե ,,մեր նպատակն է գտնել իրական կարիքավորներին,,։/Դե Նիկոլ, դու համոզիր, որ գտնեն իսկական կարիքավորներին, հայ-հա՜յ․․․էս երկիրն էն գլխից է ծուռ, ու էդպես ծուռ էլ գնում է՝երկրաշարժի թվերից ի վեր․ ոնց որ էն ժամանակ էին օգնությունները ,,մինումեջ,, ու ,,փայ-փայ,, անում, էդպես էլ՝հիմա/։Իսկ երբ կամավորական մյուս աշխատողը, որի անունը չկար փակցրած հագուստի վրա, հարեվանից դժգոհող կնոջը խորհուրդ տվեց հայտնել նրա անունը, կինը զայրացած ասաց․,,Ինչի հո ես գործ տվող չեմ,,։

Հետաքրքիր է այն, որ դեռ փետրվար-մարտ ամիսներին հնարավոր էր մտնել գրասենյակ․անաձմբ մտել եմ եւ զրուցել աշխատողների հետ/իրեղեն ապացույց հոդվածը կա սույն բլոգում/։Բայց հիմա՝փակ են պահում այցելուների համար․ինչու՞։Կանանց  դժգոհությունը մեղմելու նպատակով, կամավորական աշխատողը խորհուրդ տվեց դիմել սոցապ նախարարություն․այն բանից հետո, երբ կինն ինքն ասաց, որ զանգելու է։,,114,,-հավելեց Կարմի Խաչի աշխատակիցը։Երբ նկատեցի, որ չկա հրապարակայնություն՝օգնությունների հատկացման հարցում, աշխատողը հրահրող տոնով ասեց․,,Բա դուք ո՞նց եք նախորդ անգամ իմացել օգնությունների մասին,,․ասացի, որ պատահաբար փողոցում տեսել եմ Կարմիր Խաչի մեքենան․մի անգամ՝գրասենյակի մոտքի մոտ, մի անգամ՝քիմիագործների մշակույթի պալատի առաջ, երբ արդեն իսկ 19 կգ-անոց ծանրոցներն առաքում էին շահառուներին, եւ 70 տարեկան մի կնոջ տվյալներ ճշտելուց , եւ այդ առթիվ իմ հետ հեռախոսային խոսակցություն ունենալուց հետո խոստացան ուղարկել՝2 շաբաթվա ընթացքում։Մինչեւ հիմա՝այդ կինը/Դեմիրճյան 8 շենքի բնակիչ/ տանն սպասում է, եւ միամտորեն հավատում, որ ,,միգուցե բերեն,,։

Ի դեպ, այսօր պատահաբար տեսանք, որ օգնություններ են բաշխվում նաեւ ,,Օրրան,, կազմակերպության գրասենյակից․թե նրանց շահառուներն ինչ չափանիշներով են ընտրվել՝մի առանձին հետաքննություն կպահանջվի։

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր