Բաց նամակ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին

Պարոն վարչապետ, մինչեւ ե՞րբ համբերենք, որ հեղափոխության ժամանակ խոստացված անցումային արդարադատությունը գա, ու նախկինում հալածվածների իրավունքները վերականգնվեն:25 տարվա լրագրող եմ,1995թվից սկսած՝հանդես եմ եկել հանրապետական տարբեր թերթերում/աշխատանքային պայմանագրերով կամ առանց պայմանագրի.հասարակական հիմունքներով 2001թվին եւ ավելի ուշ՝ թղթակցել եմ նաեւ ձեր խմբագրած ,,Հայկական ժամանակ,, թերթին/ի դեպ, մինչ օրս իմ անձնական արխիվներում պահում եմ ձեր կողմից ինձ տված այցեքարտը՝2006թվին, երբ,,Այլընտրանք,, նորաստեղծ կազմակերպության հետ եկել էիք Վանաձոր, եւ այդ միջոցառմանը, որին ներկա էին սակավաթիվ վանաձորցիներ՝մի փոքրիկ բակում, ներկա էր նաեւ լուսահոգի հայրս՝2013թվին մահկանացուն կնքած, որին ամենայն իրավամբ կարող եմ քաղաքային նախորդ իշխանության ապօրինությունների զոհը համարել/:Իմ այսօրվա կարգավիճակով ոչ աշխատող եմ, ոչ գործազուրկ եմ, ոչ թոշակառու եմ.չնայած՝ մտերիմներս ու ինձ ճանաչողներն  ընդունում են որպես լրագրող.որովհետեւ անկախ այն հանգամանքից՝վարձատրվել եմ, հոնորար եմ ստացել թե չեմ ստացել, լրագրությունն ինձ համար առաքելություն է եղել.առավել եւս՝2011թվից հետո, երբ վերջնականապես հեռացա մամուլից ու հիմնեցի իմ անկախ բլոգը.հետագայում՝եւս 2-ը, եւ այսպիսով ունեմ 3 բլոգ՝իմ ուժերով ստեղծած,որոնց թվում իրավապաշտպան, պատմաքաղաքական եւ գրական-հուշագրական, բայց՝չեմ օգտվում որեւէ պետական աջակցությունից, գովազդից,պարզապես՝բլոգները գործում են իմ անձնական գույքի վաճառքից ստացված միջոցների, երբեմն էլ՝բարի կամեցողների ոչ մեծ նվիրատվությունների շրջանակում:Ընդ որում՝չունեմ նաեւ անձնական համակարգիչ,ինտերնետ:Իմ նյութերից շատերն  արտատպել են հայաստանյան այլ կայքեր՝հոդվածում բարձրացված խնդիրներին հասարակական հնչեղություն տալու նպատակով:Բայց այսօր ես՝բարձրագույն հումանիտար կրթությամբ 25 տարվա լրագրողն ու քաղաքացիական ակտիվիստը, հեղափոխության աջակիցը,որ 88-ւ երկրաշարժից հետո 6 ամիս դասավանդել է Բելառուսի ժամանակավոր հայկական դպրոցում եւ ունի դրական բնութագիր՝դպրոցի բելառուս տնօրինության կողմից տրված, այսօր հայտնվել է ամենախոցելի վիճակում՝կոմունալ պարտքերի ձեռքին պատանդի դերում:Այս երկրում ով՝ասես օգտվել եւ օգտվում է դրամաշնորհներից, բայց չգիտես ինչու՝9 տարվա բլոգերը զրկված է դրանից.թերեւս՝այդ ոլորտում գումարների ոչ արդարացի ու ոչ թափանցիկ բաշխման հետեվանքով:Քանիցս բաց նամակով առաջարկել եմ, որ իրենց նպատակայնությունն ապացուցած բլոգները պետականորեն վարձատրվեն, բայց՝ձայն բարբառո.որեւէ պատգամավոր այդպես էլ հարցին ուշադրություն չի դարձրել:Իսկ սոցիալական տեռորն ու կոմունալներն անընդհատ հետապնդել են ինձ՝անեկամուտ քաղաքացուս:Եթե հեղափոխություն է եղել, ուրեմն դրա տրամաբանությունը հուշում է, որ ես պետք է վերադառնամ իմ նախկին աշխատանքին՝բուհում/գրադարանի մատենագետ եմ եղել՝1994-98թվերին/, բայց 3 ամիս առաջ  Վանաձորի մանկավարժական համալսարանի նորանշանակ ռեկտորին գրած իմ նամակը, որ նաեւ որպես բաց նամակ եմ տարածել այն բանից հետո, երբ ամիսներ շարունակ արձագանք չկար, մնացել է ,,կրկնակի,,անարձագանք:Իսկ կոմունալ վարձերը շարունակում են նեղել, աստիճանաբար վթարային դարձող մեր բնակարանի վիճակն էլ մեծ վերանորոգում է պահանջում, որպեսզի կարողանանք առնվազն ջրաչափ տեղադրել, որի բացակայության հետեվանքով ջրմուղը շարունակում է իր ապօրինի բարձրացված պարտքը նկարել՝հասցնելով մոտ 150հազար դրամի:Մի ահռելի ,,պարտք,, էլ համատիրությունն է ,,նկարել,,/քանի որ իրավաբանորեն չապացուցվող ծառայություն է ,,սպասարկման վարձ,, կոչվող ,,կույր աղիքը,, բայց՝դրա առկայությունը թույլ չի տալիս, որ բնակարանի ներսում վթարների դեպքում դիմել համատիրություն/ժողովրդախոսակցական լեզվով՝լրիվ ,,կաշկալամաշ,, վիճակում ենք հայտնվել.իսկ պատկերն առավել ողբերգական է դառնում, երբ մի օր մեր բաղնիքային հատվածի առաստաղն է կաթում, մի օր՝մեզնից է ներքեւ կաթում, ու հիմա ես ի՞նչ միջոցներից պետք է այդ ծախսերը հոգամ, եթե ներքեւի բնակարանի նոր տերը/որ հազիվ իմ կես տարիքին լինի/, գալիս ,,մուննաթ,, է գալիս, թե խնդիրը վերացրեք:

Մեծարգո վարչապետ,կամ վերադարձրեք իմ ԽՍՀՄ ավանդը, որ դրանով առնվազն կոմունալ ծախսերս հոգամ, կամ՝վերադարձրեք իմ աշխատանքը՝ռեկտորին հուշելով, որ իրեն ուղարկած նամակները կարդա:Ինչքա՞ն կարող է ՀՀ հպարտ քաղաքացին իրեն զգա ամենաստորացված ու նվաստացած վիճակում, երբ որ այս երկրի անարդարությունների դեմ 25 տարի շարունակ պայքարել է:Մինչեւ ե՞րբ կարող եմ ես գույքս վաճառելով գոյատեւել, եթե թոշակի տարիքից դեռ 3 տարի ունեմ, բլոգներս էլ գովազդներից չեն սնվում, քաղաքական տանիք չունեն, պետական հովանավորություն չունեն, իսկ աշխատատեղերը՝իմ ընդունակություններին ու արժանիքներին համապատասխան, բավարար հրապարակայնություն չունեն եւ դրանք, ցավոք, առաջվա նման ԽԾԲ-ով են:Հետո էլ ասում են՝թե մեր երկրում քաղաքացիական նախաձեռնությունները խրախուսվում են.եթե այդպես է՝ինչու՞ 9 տարվա բլոգերին որեւէ պետական աջակցություն չի հասնում.ավելին՝կարանտինի օրերին անգամ որեւէ պետական աջակցություն չի հասել ոչ միայն ինձ, այլեւ՝ՀՀ այլ գործազուրկ քաղաքացիների, որոնց թվում առավել խոցելին 55-ից բարձ տարիքի կանայք են, եթե ոչ թոշակառու են, ոչ աշխատող, քանի որ թոշակի տարիքի շեմը 1996թվից բարձրացվել է 63-ի:

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր, ազատ լրագրող,բլոգեր