Ու էս պատերազմական նեղ վիճակում

 Ու էս պատերազմական նեղ վիճակում Վանաձորի քաղաքապետարանը ,,վիզ դրած,, պահանջում է, որ այս տարվա մայիսի 26-ին մահկանացուն կնքած միայնակ, անժառանգ թոշակառու Քնարիկ Պապիկյանի խարխուլ, ժանգոտած եւ վաղուց ժամկետանց տնակի բանալին/որ նրա մահից հետո գտնվում է ինձ մոտ՝ամենայն բարոյական ու մարդկային իրավունքով եվ Պապիկյանի պատգամով/հանձնեմ քաղաքապետարան։Բայց այդպես էլ չեն պատասխանում իմ նամակին, որ բաց տեսքով զետեղել եմ համացանցում եւ ուղարկել նաեւ Վանաձորի քաղաքապետարանի ֆեյսբուքյան էջին/նաեւ՝Լոռու մարզպետին, Վանաձորի համայնքի ավագանուն, ՀՀ մարդու իրավունքների պաշտպանին/․ընդ որում՝վերջինիս նաեւ էլեկտրոնային նամակով եմ ուղարկել, ոչ միայն ֆեյսբուքյան էջին, բայց՝դեռեւս ձայն բարբառո են բոլորին ուղարկված նամակներն էլ/։ Չեն պատասխանում, թե ի՞նչ իրավական հիմքեր կան, որ ես Պապիկյանի տնակը, որ նա ստացել է սովետական տարիների մայրամուտին, իր ներսի գույքով պետք է հանձնեմ 2016թ, ձեվավորված Վանաձորի ներկա քաղաքապետարանին։Քաղաքապետարանի պաշտոնյան մեզ հետ զրույցում ասում է, որ քաղաքապետը ,,կուզի կպատասխանի, կուզի՝չի պատասխանի,, ֆեյսբուքով ուղարկած նամակին, ու պետք է նամակը կամ փոստով ուղարկեմ, կամ՝հանձնեմ քաղաքապետարանի ընդհանուր գրասենյակ։Ըստ այդմ, այսօր նամակը առձեռն հանձնեցինք քաղաքապետարանի ընդհանուր բաժին։Միաժամանակ այցելեցինք Վանաձորի ավագանու սենյակ՝որպեսզի նամակի մի օրինակն էլ նրան հանձնենք առձեռն․դե եթե համացանցին չեն պատասխանում, ուրեմն պետք է անձամբ հանձնենք։Պարզվեց, սենյակն այժմ զբաղվում է միայն պատերազմական իրավիճակին առնչվող հարցերով, եւ Արցախ ուղարկվող գույքի հավաքագրում են իրականացնում։Համաձայն ենք, այս իրավիճակում ուրիշ հարցերով չեն զբաղվում,մանավանդ, որ ավագանին վարձատրվող կառույց չէ, բայց քանիցս էլ նամակ ենք ուղարկել համացանցով, թե ինչ հիմքով է աղբի վարձի պարտքերի վրա տոկոսներ դրվում, բայց՝ձայն բարբառո ․ոչ ավագանին է արձագանքում, ոչ՝ավագանուց արդեն պատգամավոր դարձած անձը։Այստեղ են ասել՝,,ահի տարին ինչ էին, թե մահի տարին ինչ լինեն,,/։Ի դեպ, հիշեցնենք, որ Պապիկյանի մահից հետո տնակի ներսի գույքի մի մասը տնօրինվել է նրանց կողմից, ովքեր այն տնօրինելու բարոյական իրավունք ունեն․այն է՝Պապիկյանի հարազատների ու մտերիմների կողմից։Իսկ մնացած մասը՝հագուստեղեն, պարբերաբար հանձնել եվ հանձնում եմ եկեղեցուն, ինչպես նաեւ՝արցախահայության համար հավաքվող հագուստեղենի եւ չոր սննդի կետին։Հարկ եմ համարում նաեւ տեղեկացնել, որ եկեղեցուց տեղեկանալով, որ հանրակացարանում բնակվող մի կին՝կարիք ունի ներքնակ-վերմակի, վերջինիս փոխանցել եմ, որ Պապիկյանի տնակում կա համապատասպան գույք, եւ կարող է գալ-վերցնել։Մեր հետ զրույցում այդ կինը նաեւ նշեց, որ իր հետ բնակվող այլ կարիքավոր եւս կա, եւ նա էլ որոշակի գույքի կարիք ունի/որ կա Պապիկյանի տնակում/, եւ մտադիր են գալ եւ վերցնել դրանք,բայց, թերեւս, մեքենայի բացակայության պատճառով, վերջիններս չեն կարողանում գալ եւ տնօրինել դրանք։Երբ այդ մասին տեղեկացրի քաղաքապետարանի անունից մեզ հետ զրույց վարող պաշտոնյային, ասաց՝դա արդեն մեր խնդիրը չէ․այսինքն՝մեքենայի խնդիրը։

․․․Քաղաքապետին ուղարկված բաց նամակում նաեւ նշել էի, որ մտադիր եմ Պապիկյանի տնակում/որ բնակվելու համար ընդհանրապես պիտանի չէ, զրկված է սանհանգույցից/, առնվազն ժամանակավոր աշխատանքային տարածք ստեղծել՝մի քանի ակտիվ կանանց հետ, որովհետեւ իմ անկախ լրագրողական-իրավապաշտպան գործունեության համար տարածք չունեմ։25 տարվա լրագրող եմ,9 տարվա բլոգեր՝իրավապաշտպան ուղղվածությամբ, ես իրավունք չունե՞մ իրավապաշտպան գործունեություն կազմակերպեմ՝գոնե ժամկետանց տնակում, որ ,,վիզ դրած,, ուզում է անհայտ նպատակների ծառայեցնել քաղաքապետարանն՝առանց հիմնավորման, առանց իրավական փաստաթղթերի վկայակոչման։Թե՞ պետք է անպայման ինչ-որ մեկի ,,թրի տակով,, անցնենք, որ ,,արեւի տակ,, տեղ ունենանք։Առանց այդ էլ պետական կամ դրամաշնորհային աջակցություն չեմ ստանում՝իմ քաղաքացիական լրագրության համար, որ նաեւ Ազգային Ժողովի մեղավորությունն է, քանի որ չի փորձում այս դաշտը կարգավորել՝համապատասխան օրենքներով, թեպետ՝քանիցս համացանցային նամակներով դիմել ե։ Ինքս թոշակառու չեմ, աշխատող չեմ, պետական աշխատանքս էլ՝մանկավարժական համալսարանում, կորցրել եմ՝1998թ․ չարաբաստիկ իշխանափոխությունից հետո՝քաղաքական հալածանքների պատճառով, որ նաեւ արձանագրվել է բազում իրավապաշտպան կառույցների կողմից ուղարկված իմ բազմաթիվ նամակներում․․․․2016թ․ Վանաձորի քաղաքապետը վիճահարույց արդյունքներով դարձավ քաղաքապետ, ու անմիջապես գնաց Ամերիկա՝երեվի թե ,,փորձի փոխանակման,,․բա այդ ե՞ն սովորեցրել Ամերիկայում, այդ կերպ ե՞ն վարվում քաղաքացիների եւ, առավել եվս՝քաղաքացիական լրագրողների հետ․դե պատկերացրեք՝շարքային քաղաքացիների հետ ինչ կերպ կվարվեն։Բա չասե՞ս՝գոնե այս օրերին մի քիչ մարդ եղեք ու մարդկային եղեք․էդ ժանգոտ տնակի հույսին ե՞ք մնացել, քաղաքը լիքը անտեր շենք-շինություններ են, վագոն-տնակներն էլ հետը,թե՞ հատուկ հոբբի  է՝միայնակ-անժառանգների տնակները կամ դրանց բանալիները հավաքել։

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր, իրավապաշտպան լրագրող-բլոգեր,22․10․2020թ․