Ժամանակը չփոխելը ճիշտ է, եթե նախկին ժամային գոտում ենք

  Մինչ ժամային փոփոխությունների ի հայտ գալը, որ սկսվեց 90-ականներին, Մոսկվան Երևանից 1 ժամ ետ էր. ասում էին` «Մոսկվայի ժամանակով», «Երևանի ժամանակով»: Այսինքն, եթե Հայաստանում ժամը 22.00-ն էր. Մոսկվայում` 21.00-ը: Սա լավ հիշում եմ հեռուստատեսային լուրերի թողարկումից: Հիմա որոշեցին Հայաստանում այսուհետ ժամը չփոխել, բայց, փաստորեն, Մոսկվայի ու Երևանի ժամանակները արդեն նույնն են, և հայտնի չէ, թե դա ինչի արդյունք է: Հայաստանը նախորդ փոփոխությունից հետո կանգնեց չփոխելու որոշման վրա՞, թե՞` Մոսկվան: Սա թող մասնագետները պարզեն: Ամեն դեպքում ժամանակն այն միավորը չէ, որի նկատմամբ կարելի է կամայական վերաբերմունք ցուցաբերել: Իբր քիչ ոլորտներ կան, որտեղ իրավունքներ են խախտվում, հիմա էլ ժամանակի «իրավունքներն» են խախտում: Ինչպե՞ս կարելի է դարերով մշակված, գիտականորեն հիմնավորված կարգուկանոնը խախտել: Քաջ Նազարի հեքիաթում էր կարծեմ ասվում, թե` «հրամայում եմ արևն արևելքից դուրս գա, արևմուտքից մայր մտնի». ինչ-որ համանման մի բան: Իսկ թե ինչ ազդեցություն էր ունենում ժամային փոփոխությունը մարդկանց կենցաղի նկատմամբ, ստորև ներկայացվում է 1997թ. նոյեմբերի 14-ին «Առավոտում» տպագրված մի տեղեկատվություն.

Երբ մութն ընկել է, բայց դեռ ուշ չէ…

Վերջին ժամանակներս ժամը փոխելու առնչությամբ, Վանաձորի փողոցներում, սկսած 16.00-ից խուճապային տրամադրություն է: Գործի ավարտից դեռևս 1 ժամ առաջ աշխատավայրերը հեռատեսորեն լքած վանաձորցիները, աճապարելով օրվա գնումները փակող-հավաքող վաճառակետերից հապշտապ կատարել (թանկ ու էժանին չնայելով), շտապում են դեռ մութը չընկած տուն հասնել` կիսամութ փողոցներով: Հիմնարկների ղեկավարները, դասախոսներն ու ուսուցիչները «ըմբռնումային» վերաբերմունք են դրսևորում երևույթի նկատմամբ և մեծահոգաբար «աչք փակում» անհրաժեշտաբար ստեղծված գործալքության կամ դասալքության հանդեպ: Ժամը 17-ի սահմաններում դեկտեմբերյան մթնշաղ է, և սա` ընդամենը նոյեմբերի սկզբին…

                                                   Գայանե Հովսեփյան