Վանաձորի քաղաքապետ Մամիկոն Ասլանյանին, Լոռու մարզպետ Անդրեյ Ղուկասյանին,Վանաձորի համայնքի ավագանուն, ՀՀ մարդու իրավունքների պաշտպան Արման Թաթոյանին

                                    ԲԱՑ ՆԱՄԱԿ 

Այսօր իմացա, որ Վանաձորի քաղաքապետը համացանցային նամակներին՝իրեն ուղղված, չի պատասխանում, եւ որպեսզի պատասխանի, պետք է նրան անձամբ նամակ ուղարկել՝փոստով կամ քաղաքապետարանի միջոցով։Ամեն դեպքում, կարծում եմ, հասարակական նշանակություն ունեցող հարցերը պետք է նաեւ բարձրաձայնվեն համացանցով․անկախ՝քաղաքապետին նամակ ուղարկել-չուղարկելուց։Ըստ այդմ, ցանկանում եմ տեղեկանալ/ինչպես արդեն մեկ անգամ անդրադարձել եմ քաղաքապետին ու մարզպետին ուղղված նախորդ բաց նամակում՝մասնակիորեն/, ի՞նչ կարգով է տնօրինվում միայնակ, անժառանգ թոշակառուներին պատկանող տնակների ճակատագիրը՝նրանց մահից հետո, եթե չեն սեփականաշնորհել տնակը/որովհետեւ նման իրավունք չունեն/, կտակ էլ չեն գրել։Տվյալ դեպքում, այս տարվա մայիսի 26-ին մահկանացուն կնքած միայնակ, անժառանգ թոշակառու Քնարիկ Պապիկյանին պատկանող տնակը, որ նա ստացել է սովետական տարիների մայրամուտին՝88-ի երկրաշարժից հետո անօթեվան դառնալու պատճառով, թերեւս 1989թվին․ապացույցները՝Պապիկյանի փաստաթղթերում կան/, հիմա ու՞մ հաշվեկշռում է, արդյո՞ք այն փոխանցվել է քաղաքապետարանի հաշվեկշիռ, կա՞ արդյոք որոշում՝այդ մասին։Իմ տեղեկություններով՝ավագանին նման որոշում չի կայացրել/եթե դա ավագանու իրավասությունն է, եւ ոչ թե՝քաղաքապետի/։Հարցն ինձ համար այնքանով է հետաքրքրություն ներկայացնում, որ 2 տարի շարունակ ինքս զբաղվել եմ Քնարիկ Պապիկյանի խնդիրներով՝նրա անձնական խնդրանքով, լուսաբանել այդ խնդիրները՝համացանցով, հարկ եղած դեպքում նրա անունից նամակագրություն վարել՝ըստ պատկանելույն, պաշտոնատար մարմիններին/առանց դրամաշնորհային կամ պետական ֆինանսական աջակցության, որովհետեւ իմ անկախ լրագրողական կամ հասարակական գործունեությունը որեւէ աղբյուրից, կառույցից կամ հիմնադրամից չի ֆինանսավորվում, թեպետ այդ առթիվ քանիցս հայտարարություններ եմ զետեղել․ավելի հաճախ շարժվել եմ խղճի ձայնով եւ լրագրողական առաքելության գիտակցումով, որն ինձ համար պակաս կարեվոր չէ, եթե ոչ ՝առաջին տեղում/։

Նկատի ունենալով, որ քաղաքի իրավապաշտպան կառույցները պատշաճ չեն զբաղվում քաղաքի հեռավոր թաղամասերի խնդիրներով/լավագույն դեպքում՝տարին մեկ անգամ՝հաշվետվության կարգով երեւի թե/, նամակներին մինչեւ վերջ տիրություն անելու պատրաստակամություն չեն հայտնում,ինչպես նաեւ՝առհասարակ մարդկանց իրավասոցիալական խնդիրներով չեն զբաղվում, եւ նրանց դիմող որոշ քաղաքացիներ իրավապաշտպան բավարար աջակցություն չստանալով, ինձ են դիմել՝լրագրողական աջակցության խնդրանքով,որն էլ համատեղել եմ՝վերջիններիս միաժամանակ իրավապաշտպան աջակցություն ցույց տալու հետ,եւ նկատի ունենալով, որ վերջին 2 տարում պարբերաբար լուսաբանել եմ ոչ միայն Պապիկյանին վերաբերվող, այլեւ՝քիմիագործների թաղամասի տնակային ավանի բնակիչների խնդիրները թե ֆեյսբուքով, թե բլոգով, ուստի  կցանկանայի Քնարիկ Պապիկյանի տնակը/որ բնակության համար պիտանի չէ/, օգտագործել որպես աշխատանքային տարածք՝հիմնելով մարդու եւ կենդանիների իրավունքների պաշտպանության կենտրոն։Ճիշտ է, տնակները ժամանակի ընթացքում պարբերաբար կհավաքվեն այդ տարածքից, բայց՝այդտեղ արդեն շենքեր են կառուցվել տարիներ առաջ, շինարարական գործընթաց է գնում, եւ թաղամասն սկսում է շնչառություն ու զարկ ստանալ․հետեվաբար՝այդտեղ կզգացվի նաեւ իրավապաշտպան գրասենյակի անհրաժեշտություն,իսկ ես ունեմ իրավապաշտպան կառույցների հետ համագործակցելու եւ թղթակցելու շուրջ 25 տարվա փորձ։Ընդ որում, նմանատիպ կառույց ստեղծելու գործում ինձ բարոյական աջակցություն ցույց տալու եւ կառույցին անդամագրվելու պատրաստակամություն են հայտնել ավագ տարիքի կանայք/որոնց թվում կա նաեւ թոշակառու մանկավարժ/, որոնք մարտականորեն են տրամադրված իրավունքների պաշտպանության հարցում , իրենց իրավունքները պաշտպանելու կամ պաշտպանել փորձելու փորձ ունեն։

Ի դեպ, հարկ եմ համարում հիշատակել, որ Պապիկյանի մահից հետո եւս զբաղվել եմ տնակի մաքրության հարցով՝հնարավորության սահմաններում/թեպետ՝անհայտ չարագործները երբեմն գիշերային ժամերին այդտեղ ասպատակել են՝անհայտ մեխանիզմով կողպեքը բացելով/չնայած՝կողպեքի բանալին Պապիկյանի պատգամով գտնվում էր իմ մոտ նրա մահից հետո/,տնակից դուրս շպրտված իրերը ցաքուցրիվ անելով եւ փորձելով այդտեղ անտերության դիկտատուրա հաստատել, հարբեցության որջ սարքել,կենդանիների հանդեպ դաժան վերաբերմունք դրսեվորել, այդուհանդերձ,Պապիկյանին պատկանող հագուստեղենը պարբերաբար հանձնել եմ եկեղեցուն՝ըստ տնօրինության, կարիքավորներին հանձնելու նպատակով, իսկ տարիների ընթացքում Պապիկյանի կողմից հավաքված մանկական հագուստներն էլ վերջերս հանձնել եմ Արցախի համար հագուստեղեն հավաքող կետերից մեկին/բարեբախտաբար, դրանք խնամքով պահմանվել են, չարագործի ձեռքը դրանց չի հասել, քանի որ ակնհայտ է, որ վերջիններս այդտեղ հիմնականում մետաղական փնտրտուքներ են կատարել, որի արդյունքում բակում էր հայտնվել հեռուստացույցը, որ անխնա ջարդոտել էին, ինչպես նաեւ մասերի բաժանված էլեկտրական վառարանն ու խորդանոցից դուրս բերված գազի վառարանը, իսկ տնակում գտնվող 2 սառնարանները՝չաշխատող, տեղահան էին արվել՝ինչ-որ մեխանիզմ պոկելու մոլուցքով, որի արդյունքում պատից պոկվել էր նաեւ խոհանոցի պահարանը։

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր, ազատ լրագրող-բլոգեր

հեռ՝0322/4-61-17